
Συνήθως στις επετείους, αρεσκόμεθα να
προσεγγίζουμε την ιστορία, ως αφήγηση νικηφόρων μαχών, ως απόδειξη της
ανωτερότητας της φυλής, ως ρητορική μύθων, ως εκούσιες ή ακούσιες
στρεβλώσεις αντιλήψεων και πρακτικών παραφράζοντας τη ρήση «εθνικόν
είναι ότι είναι βολικόν». Παρόλα αυτά, η ιστορική έρευνα, μακριά από
ιδεοληψίες και θρησκευτικούς φανατισμούς, έχει δώσει λαμπρά δείγματα
αποτύπωσης και ερμηνείας του παρελθόντος. Και ως τέτοια, έχει
αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια για το ρόλο που έπαιξαν οι ΄Ελληνες
Λόγιοι την περίοδο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού (Δημαράς) ή της
Νεοελληνικής Αναγέννησης, κατά την επαναδιατύπωση του όρου από το
Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
΄Εχει λοιπόν ενδιαφέρον να υπενθυμίσουμε στο
αναγνωστικό κοινό, την περίοδο της Νεοελληνικής Αναγέννησης (1750 –
1821) ποιοι ΄Ελληνες Λόγιοι και ειδικότερα Θεσσαλοί μετακένωσαν την
ευρωπαϊκή επιστημονική σκέψη στον ελλαδικό χώρο, στην προσπάθεια
αφύπνισης των υποδούλων «Ραγιάδων». Και να αναρωτηθούμε αν η προσπάθεια
αυτή έγινε «εν κενώ» και εν «κρυπτώ» ή τα ευρήματα μας οδηγούν σε
πληθώρα εκδοτικών προσπαθειών και σε πληθώρα εκπαιδευτικών κέντρων
ειδικά στη Θεσσαλία.
Η βάσανος της ιστορικής έρευνας ανέδειξε πλήθος
εκπαιδευτικών κέντρων στα οποία ...